კაბუკი

კაბუკიძა გინზაში ტოკიოს ერთ-ერთი წამყვანი კაბუკის თეატრია.

კაბუკი (歌舞伎) ტრადიციული იაპონური თეატრის ფორმაა. კაბუკის, იაპონური თეატრალური ხელოვნების ყველაზე სახელგანთქმულ სახეობას დაახლოებით 400 წლიანი ისტორია გააჩნია. კაბუკის თეატრი ცნობილია მისი დრამატურგიის სტილიზაციითა და შემსრულებელთა ზედმიწევნით დეტალური მაკიაჟით. კაბუკის იაპონურ დამწერლობაში იეროგლიფები მარცხნიდან მარჯვნივ ნიშნავს სიმღერას (歌), ცეკვას (舞), და ხელოვნებას (伎). შესაბამისად კაბუკი ხშირად ითარგმნება, როგორც "სიმღერისა და ცეკვის ხელოვნება". თუმცა ეს იეროგლიფები ატეჯის მიეკუთვნება, რაც არ გამოხატავს ფაქტიურ ეტიმოლოგიას, და სიტყვა კაბუკი, როგორც მიიჩნევა, წარმოებულია ზმნისგან "კაბუკუ", რაც ნიშნავს "გადახრას", ან "არა-ჩვეულებრივს", შესაბამისად კაბუკი შეიძლება ინტერპრეტირებული იყოს, როგორც "ავანგარდი" ან "უჩვეულო" თეატრი.

პირველი ნაბიჯები 

  კაბუკის ჟანრი ჩამოყალიბდა ხალხური ცეკვისა და სიმღერის საფუძველზე XVII საუკუნის მიჯნაზე იაპონიაში. ფუძემდებლად ითვლება იძუმო ნო ოკუნი, რომელმაც 1602 წელს ქალაქ კიოტოს მახლობლად, პირველად წამოიწყო თეატრალიზირებული ცეკვის ახალი სტილი. ახალმა ჟანრმა პოპულარობა ძალზედ მალე მოიხვეჭა და ოკუნის იმპერატორის სასახლეშიც კი იწვევდნენ. პარალელურად იქმნებოდა ახალი დასები, რომლებიც კონკურენციას უწევდნენ ერთმანეთს და რაც ხელს უწყობდა კაბუკის თეატრის ჩამოყალიბებას. თავდაპირველად დასები მხოლოდ სუსტი სქესის წარმომადგენლებით იყო დაკომპლექტებული და თეატრში დადგმული სცენები უხეშობით და გარყვნილობით გამოირჩეოდა. კაბუკის ბევრი მსახიობი ქალი მსუბუქი ყოფაქცევისა იყო.
  1629 წლიდან ქალებს აეკრძალათ კაბუკის სცენაზე თამაში და 1953 წლიდან იქ მხოლოდ მამაკაცები იღებენ მონაწილეობას. ქალების როლის შემსრულებელ მსახიობებს უწოდებდნენ ონაგატას ან ოიამას (იაპ. 女形, "ქალური სტილი"). ამის გარდა არსებობს შესრულების კიდევ ორი სტილი:არაგატო (იაპ. 荒事, "უხეში სტილი") და ვაგატო (იაპ. 和事, "ჰარმონიული სტილი"). კაბუკის მსახიობთა შორის არსებობს თეატრალური დინასტიები, რომლებიც სპეციალიზირდებიან კონკრეტული სტილის მიმართულებით. დღესდღეობით იაპონიაში, კაბუკი ინარჩუნებს ყველაზე პოპულარული თეატრალური დრამატული ჟანრის სტატუსს.
  ნახსენები სახეობის უნიკალურობას განაპირობებს შთამბეჭდავი გრიმი, ულამაზეს ფერებში მორთული სასცენო კოსტუმები, იუველირული სიზუსტით მორთული სცენა, შესრულების ეგზალტირებული სტილი..... კაბუკის სანახაობრივობა მსახიობთა ძალიან დიდ ძალისხმევას მოითხოვს.
  კაბუკის თეატრის მხატვრული ხერხები გადადის მამისგან შვილზე, შვილიდან კი შვილისშვილზე, ამიტომ აღნიშნული ხელოვნება ხშირ შემთხვევაში მსახიობთა ოჯახური საქმეა.
თითოეული ოჯახი ხდება ცალკეული როლის მფლობელი, და ეს ამპლუა თაობიდან თაობას გადაეცემა.

  კაბუკის შემსრულებელთა შორის ერთერთი ყველაზე ცნობილი ოჯახია - ნაკამურა-ია . მათი გვარის სამსახიობო ისტორია იაპონიაში ყველაზე ძველია. 25 წლის წინ მათ ოჯახში დაიბადა ნაკამურა კანტარო. ისევე როგორც მისი მამა და ბაბუა ნაკამურო დროის უმეტეს ნაწილს სცენაზე ატარებს, და იგი ერთერთ ყველაზე შესანიშნავ მსახიობათ ითვლება. იაპონიაში თანამედროვე კაბუკი გაიგივებულია ნაკამურების გვართან.